บรรยาย EP.19
Def Talk
ผมเดินมาตามทางที่มีเพียงแค่แสงไฟสลัวๆ ถามว่าผมจะไปไหนเหรอ? ผมก็ไปหาเพื่อนของผมสิครับ อิเดียร์คนดีคนเดิม ผมแค่อยากไปเห็นหน้ามันให้หายคิดถึงเฉยๆ
หยอก
ผมแค่รู้สึกว่าเดียร์มันแปลกไป มันเหมือนกำลังเศร้า และเครียดๆจากอะไรสักอย่าง คงจะเป็นเพราะที่โซ่พูดว่าเดียร์เป็นหมาล่ะมั้ง? ก่อนหน้านี้พวกผมก็พูดประมาณว่าถ้าเกิดเดียร์เป็นหมา ผมจะทำยังไง ผมก็คิดอะไรไม่ออกอยู่ดี เพราะผมเชื่อว่าคนอย่างมันไม่น่าจะเป็นหมาป่าได้ คนล่กๆอย่างเดียร์มันจะเป็นหมาได้ยังไง โคตรตลกอ่ะ
ผมมั่นใจว่าเดียร์มันคงไม่เป็นหมาหรอก แต่ผมก็ไม่รู้ว่ามันเป็นตัวก็อปปี้จริงหรือเปล่า แล้วถ้ามันเป็นตัวก็อปปี้จริงๆ เดียร์มันจะก็อปใครไว้ล่ะ?
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเดินออกจากห้องในตอนเช้า (เช้าแค่ในโทรศัพท์นะ โลกนี้ก็ยังมืดเหมือนเดิม) ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าห้องเดียร์มันอยู่ตรงไหน ถึงแม้ว่าตอนกลางคืนผมจะเคยเดินผ่านแล้วก็เถอะ แต่ทุกคนก็คงรู้ใช่มั้ยครับว่าผมก็แค่เดินมั่วๆ 5555555
แต่ในขณะที่ผมกำลังเดินผ่านห้องของหลายๆคนอยู่ ผมก็เดินมาประจบหน้ามาร์ช ผมทั้งสองพยักหน้าให้กันเป็นการทักทายก่อนที่มาร์ชจะเอ่ยถามผมขึ้น
“ออกมาทำไรครับ” มาร์ช
“ไปหาเดียร์ มาร์ชรู้ปะว่าห้องเดียร์อยู่ไหน” เดฟ
“ถ้าจำไม่ผิด ห้องเดียร์น่าจะอยู่ขอบแมพล่างขวานะ เพราะกูเดินผ่านบ่อยตอนไปหาเอย” มาร์ช
“โอเคๆ ขอบใจมาก” เดฟ
“ครับ” มาร์ช
เมื่อจบบทสนทนา ผมและมาร์ชจึงเดินสวนกันไป ผมรู้สึกเกร็งชิบหายเวลาคุยกับมาร์ช เขาดูเป็นคนสุภาพ สุขุม เงียบ(มั้ง?) มันเลยทำเอาผมไม่กล้าที่จะหยาบคายด้วยเวลาคุยกันสองต่อสอง อยู่ในกลุ่มถ้าไม่มีอะไรจำเป็นจริงๆมาร์ชก็จะไม่พูด อีกอย่างผมก็เป็นคนที่ชวนคุยไม่เก่งด้วยดิถ้าไม่ใช่คนที่สนิทจริงๆ
แต่เอาเถอะ ยังไงมาร์ชก็ดูไม่มีพิษภัยอะไรอยู่แล้ว
ใช้เวลาสักพักใหญ่ๆผมก็เดินมาเจอห้องเพื่อนสนิทของผมแล้ว ทำเอาผมขาลากกันเลยทีเดียว ผมเอื้อมมือไปหมุนลูกบิดประตูอย่างถือวิสาสะ ประตูที่อยู่ตรงหน้าพร้อมกับป้ายชื่อเดียร์ถูกดันเข้าไปข้างใน ผมเห็นร่างของใครบางคนกำลังนั่งอยู่ขอบเตียง และดูท่าจะเป็นท่านั่งที่อมทุกข์เอามากๆ
ผมจึงเดินเข้ามาและหันหลังกลับไปปิดประตู ผมไม่รอช้าที่จะย่างเท้าเข้าไปใกล้ๆเดียร์ เท้าสองข้างของผมหยุดอยู่ตรงหน้ามันแล้วเรียบร้อย
“เป็นไร นั่งอมทุกข์เชียว” เดฟ
ผมเอ่ยถามออกไปด้วยความเป็นห่วง แต่เดียร์ก็ตอบกลับผมมาด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง
“เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร” เดียร์
ไม่ได้เป็นก็บ้าแล้ว สีหน้าออกชัดขนาดนั้น...
คือผมเดินเข้าห้องมาก็เห็นมันนั่งคอตกแล้วเว่ยยยย ยังจะมาบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรอีก
“เฮ้ย เป็นอะไรก็พูดดิวะ” เดฟ
ผมจึงถามมันย้ำอีกรอบเพื่อให้มันระบายความในใจออกมา ผมก็แอบคิดว่ามันอาจจะนอยด์ที่โดนใส่ร้ายว่าเป็นหมาด้วยแหละมั้ง
“เดฟ ถ้าเกิดว่ากูทำให้มึงผิดหวังจริงๆ—” เดียร์
“โอ้ยก็บอกแล้วไงว่ามึงไม่ได้ทำให้กูผิดหวัง” เดฟ
“มึงมั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอว่ากูไม่ใช่หมาป่าอ่ะ” เดียร์
“ก็มั่นใจอยู่ กูคิดว่าคนอย่างมึงเป็นบทบาทนั้นไม่ได้หรอก” เดฟ
“...” เดียร์
“แล้วถ้าเกิดว่ามึงเป็นหมาจริงๆอ่ะนะ ก็ฆ่ากูดิ” เดฟ
ผมพูดประชดให้ด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย ผมก้มหน้ามองที่กลุ่มผมสีส้มยุ่งๆ เส้นผมชี้ไม่เป็นทิศทาง เดียร์มันค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองผม
ผมมองไปยังดวงตาสีน้ำตาลหนึ่งคู่ แววตาที่มองกลับมาอย่างเรียบนิ่งแต่ก็เหมือนจะเต็มไปด้วยความเศร้า เครียด หรืออะไรซักอย่าง?
ผมไม่เคยเห็นเดียร์คิดมากขนาดนี้มาก่อนเลยนะ เกมนี้แม่ง... มึงเป็นใคร ทำไมทำให้เดียร์คิดมากได้ขนาดนี้วะ แก๋วเลย
“โอเคปะ ถ้ามึงหมาจริงอ่ะ มึงฆ่ากูเล้ยย” เดฟ
“อย่าพูดแบบนี้สิเดฟ กูเครียดอยู่นะ” เดียร์
“โอ๋ๆ ฮ่าๆๆ อย่าเครียดดิว้าา ก็แค่พูดเล่นเฉยๆ” เดฟ
ผมพูดหยอกล้อมันเล่นพลางจับหัวมันมาซุกลงที่หน้าท้องของผม ด้วยความที่ผมยืนอยู่แล้วอยากกอดปลอบมันแต่ผมก็ขี้เกียจย่อตัวลงไปอ่ะนะ มือเล็กๆของเดียร์โอบเข้าที่เอวของผม เออมันก็เป็นเขินๆดีนะ แต่ก็แอบจั๊กจี้ดี
“มึงอย่าคิดมากนะเข้าใจมั้ย แต่กูพูดจริงๆนะ ถ้าเกมมันกำหนดให้มึงทำยังไงมึงก็ทำตามเกมซะ ไม่งั้นมันจะไม่สนุกเอา” เดฟ
“อือ” เดียร์
ผมยีหัวมันแรงๆอย่างที่เคยทำ ก่อนที่เดียร์จะปล่อยกอดผมให้เป็นอิสระ ผมไปนั่งข้างๆมันและหงายหลังลงเตียงอย่างไม่คิดอะไรมากตอนนี้ตาผมเริ่มหนักแปลกๆแล้วด้วย ตอนกลางคืนพวกเราทุกคนต้องทำตามที่เกมมันสั่ง ไม่สามารถนอนได้เลย ดังนั้นพวกเราทุกคนจึงต้องมานอนตอนเช้า แต่ต้องเป็นตอนที่โหวตเสร็จแล้วเท่านั้นด้วย
เหนื่อยมากครับ เหนื่อยจริง
แต่เอาเข้าจริงๆ ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่า ผมรู้สึกว่าตั้งแต่ที่รู้บทบาทของตัวเอง มีคนเริ่มตายในตอนกลางคืน มีคนเห็นศพที่ถูกหมาป่าฆ่า เดียร์ก็เริ่มเปลี่ยนไป ปกติแล้วเดียร์จะเป็นคนทักมาหาผมตลอด แต่ตอนนี้กลายเป็นว่าผมเริ่มเป็นคนเปิดบทสนทนากับมันมากขึ้น
หรือว่าเดียร์ไม่พอใจที่ได้รับบทบาทของตัวเอง? หรือเป็นเพราะจิตตกที่เห็นเพื่อนตาย?
เป็นเพราะอะไรกันแน่...
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น