บรรยาย EP.24

 

00:45 AM

เซม ชายหนุ่มที่รับบทเป็นบอดี้การ์ดกำลังหัวเสียเป็นอย่างมาก ตัวเขาเองได้มาอยู่ที่ใจกลางแมพเพื่อมาตามนัดของเดฟ แต่เจ้าของนัดกลับไม่มาตามแผนที่วางไว้ซะงั้น...

เซมกดเข้าหาแชทของเดฟเพื่อถามด้วยความหงุดหงิดว่าทำไมยังไม่มา เขามาถึงที่นี่นานพอสมควรแล้ว จะเบี้ยวกันหรือยังไงนะ?

เซม : อยู่ไหนเนี่ย

เขาหวังว่าจะได้รับคำตอบว่า ‘กำลังไป,รอสักครู่,จะถึงแล้ว’ ให้ชื่นใจหน่อยที่ไม่โดนเทนัด แต่คำตอบที่เซมได้รับมันไม่เป็นไปตามที่หวังไว้...

เดฟ : เดียร์มันเดินมาประกบกู เหมือนรู้ว่ากูกำลังจะทำอะไร

“เดียร์เหรอ? หมาป่าหนิ” เซม

เซมบ่นอุบอิบและตอบแชทกลับไป เพราะเดียร์แท้ๆที่ทำแผนพังหมด ถ้าเซมเป็นเดฟในตอนนี้คงไม่ลังเลที่จะยิงเพื่อนตัวเองหรอก ต่อให้จะสนิทกันมากแค่ไหนก็ตาม

แผนกูพังหมด มันคือความผิดของมึงเลยเดียร์

“เฮ้อ...ช่างแม่ง ตอนนี้ต้องหาเอยก่อน” เซม

เซมจึงต้องทำตามแผนสำรองคือตามเซฟเอิงเอย พูดแล้วก็ปิดหน้าจอมือถือและเก็บใส่กระเป๋ากางเกง เซมเดินไปตามทางแคบๆที่วกไปวนมาจนไม่รู้ว่าทางไหนเป็นทางไหนกันแน่ 

เซมไม่รู้เลยว่าเอิงเอยอยู่ไหน แต่ถ้าเดินหาไปเรื่อยๆก็คงต้องมีเดินผ่านกันบ้าง และขอให้เจอเอิงเอยก่อนที่มาร์ชจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ เขายังไม่เชื่อใจมาร์ชขนาดนั้น...

มาร์ชจะฆ่าเอิงเอยมั้ย

กูจะไปทันหรือเปล่าวะ

.

.

.

1:00 AM

ตอนนี้เป็นเวลาตีหนึ่งตรงกับบรรยากาศรอบตัวที่เงียบสงัด มือเล็กที่ถูงจูงด้วยมือที่ใหญ่กว่าเริ่มเย็นเฉียบ ดูท่าจะไม่มีทางปล่อยมือกันได้ลง เอิงเอยเดินตามหลังของมาร์ชต้อยๆเหมือนลูกหมาจิ้งจอก พลางหันซ้ายหันขวาเพื่อมองหาพอร์ชเพื่อจะส่องให้แน่ใจว่าเป็นหมาป่าหรือไม่ เอิงเอยตั้งอกตั้งใจมาก ถึงแม้ว่ามันจะมืดจนแทบไม่มีทางมองเห็นได้เลยก็ตาม

“โอ้ย...” เอิงเอย

เอิงเอยร้องประท้วงออกมาพลางสะดุ้ง มาร์ชบีบมือเขาแรงขึ้นเรื่อยๆจนเหมือนจะไม่ใช่การจับมือแล้ว เอิงเอยหลุบตามองที่มือของตัวเองก็ถึงกับตกใจ

มาร์ชมีเล็บแล้ว...

เอิงเอยเริ่มเหงื่อตก ความกลัวเริ่มครอบงำจิตใจ มาร์ชจะเป็นตัวอะไรให้เห็นก็ยังไม่รู้เลย

“ม..มาร์ช จับมือแรงไปแล้ว” เอิงเอย

“ข..ขอโทษๆ” มาร์ช

มาร์ชให้คำตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป มันเหมือนพยายามอดกลั้นอะไรบางอย่าง และมาร์ชก็ไม่หันหน้ากลับมาพูดกับเอิงเอยเลยด้วยซ้ำ

เล็บมาร์ชเริ่มยาวแล้ว มือของทั้งสองคนเริ่มชุ่มไปด้วยเหงื่อ แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยมือกันเลย เพราะมาร์ชไม่แน่ใจว่าถ้าปล่อยมือไปแล้วจะมีหมาตัวไหนจงใจฆ่าเอิงเอยแล้วแสร้งทำเป็นว่าฆ่าผิดคนหรือเปล่า

ตัวมาร์ชเองพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองจนถึงที่สุด เขาหิวกระหายอยากฆ่าคนเต็มที่ ถ้าหันไปฆ่าคนที่อยู่ข้างหลังเขาได้เขาก็จะหายจากความทรมาน แต่มันคือเอิงเอย ซึ่งมาร์ชไม่สามารถทำได้ และเขาได้สัญญากับตัวเองแล้วว่าจะไม่ฆ่าคนที่เขารัก

ตามาร์ชเริ่มพล่ามมัว ในหูของเขามีแต่คำว่าต้องฆ่า เป็นใครก็ได้ขอแค่ได้ฆ่า มาร์ชรู้ตัวดีว่าคืนนี้ต้องฆ่าเบสท์ตามที่ตกลงกันไว้

แต่...ไหนล่ะเบสท์?

“ต้องฆ่า ต้องฆ่า ต้องฆ่า...” มาร์ช

“...” เอิงเอย

มาร์ชพึมพำออกมาคำเดิมซ้ำๆโดยไม่รู้ตัว เอิงเอยเริ่มจะสั่นไปทั้งตัวด้วยความกลัวสุดขีด ปลายนิ้วมือเย็นเฉียบ เหงื่อไหลตามตัว และเอิงเอยก็เห็นว่ามาร์ชเริ่มมีหูแล้วด้วย

ชิบหายของจริง

ถึงแม้ว่าเอิงเอยจะรู้มาตั้งนานแล้วว่ามาร์ชเป็นบทบาทอะไร แต่ไม่คิดว่ามันจะน่ากลัวขนาดนี้ เอิงเอยเคยคิดอยากให้มาร์ชฆ่าตัวเอิงเอยเองตามบทบาทของเกม แต่พอเห็นมาร์ชในตอนนี้แล้วขอเปลี่ยนใจดีกว่า

“ต้องฆ่า... ต้องฆ่า...” มาร์ช

“... ไหวมั้—” เอิงเอย

“อย่าทำ ห้ามทำไอมาร์ช มึงห้ามทำ” มาร์ช

จู่ๆมาร์ชก็หยุดเดินจนเอิงเอยต้องหยุดตามไปด้วย ตอนนี้อาการของมาร์ชเริ่มทวีคูณแรงขึ้นเรื่อยๆจนมาร์ชต้องกุมขมับ ปวดหัวเหมือนโดนอะไรมาทับจนสมองแทบจะระเบิด

สติของมาร์ชเหลือน้อยนิด มาร์ชได้แต่พูดว่าอย่าทำอะไรเอิงเอยเพื่อเตือนสติตัวเอง

เอิงเอยเป็นห่วงจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ตอนนี้มาร์ชเริ่มผิดปกติขึ้นอย่างมาก เอิงเอยกำลังชั่งใจอยู่ว่าจะวิ่งหนีไปเหมือนที่มาร์ชบอกหรือจะอยู่ต่อเพื่อให้โดนมาร์ชฆ่า

แต่ถ้าวิ่งหนีแล้วมาร์ชตามมาฆ่า มันก็มีค่าเท่ากันหรือเปล่า?

“มาร์ช” เอิงเอย

“ห้ะ!!!?” มาร์ช

“...” เอิงเอย

เสียงหวานเอ่ยเรียกเจ้าของชื่อด้วยความเป็นห่วง มาร์ชสะดุ้งตกใจจนเผลอหันควับกลับมาหาคนตัวเล็กกว่า แต่นั่นมันทำให้เอิงเอยต้องช็อคจนน้ำตาคลอเบ้า ภาพที่เห็นตรงหน้ามันไม่น่ามองเอาเสียเลย

มาร์ชตาแดง

มีเขี้ยว

มีหูและกงเล็บที่เหมือนกับมนุษย์หมาป่าไม่มีผิด

แต่ก็ยังคงความเป็นใบหน้าของมาร์ชอยู่ดี

มาร์ชถึงกับหน้าเสีย เอิงเอยได้เห็นหน้าที่ไม่น่ามองไปแล้วเรียบร้อย คนตัวเล็กกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่จนมันเอ่อล้นออกมาไหลอาบพวงแก้มสวย

มาร์ชปล่อยมือเอิงเอยและยกมันขึ้นมาปิดหน้าตัวเองเอาไว้ มาร์ชเริ่มร้องไห้ไม่ต่างกัน ไม่อยากให้เอิงเอยเห็นไปมากกว่านี้ เพราะตัวมาร์ชเองก็ไม่รู้ว่าจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปมากกว่านี้หรือเปล่า

“เอิงเอย ฮึก!” มาร์ช

“มาร์ชไหวมั้ย” เอิงเอย

ร่างเล็กถามด้วยความเป็นห่วงแต่น้ำเสียงก็ยังคงสั่นคลอนด้วยความกลัว เอิงเอยจับมือที่ใหญ่กว่าของมาร์ชให้เอาออกจากใบหน้ามือเรียวสวยเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้มาร์ชอย่างไม่รังเกียจ

ตุ้บ!

มาร์ชทรุดตัวลงที่พื้นอย่างแรง สายตาเริ่มพล่ามัวไปหมด สติของความเป็นมนุษย์มันแทบไม่เหลือแล้ว เขาทรมานขั้นรุนแรงจนแทบทนไม่ไหว รู้แค่ว่าตอนนี้เอิงเอยต้องหนีไปจากเขาให้ไกลที่สุด ไม่งั้นเอิงเองต้องแย่แน่ๆ

“เอิงเอย หนีไป” มาร์ช

“ไม่หนี” เอิงเอย

“อึก!.. กูไม่ไหวแล้วเอย” มาร์ช

“ฆ่ากูดิ! ฆ่ากูดิวะ!” เอิงเอย

“กู...ไม่ทำ!!” มาร์ช

“งั้นกูก็ไม่หนี กูจะอยู่นี่แหละ” เอิงเอย

“บอกให้หนีไป!!” มาร์ช

“ไม่เอา” เอิงเอย

“ไม่เอาไม่ได้!!!!!” มาร์ช

มาร์ชเงยหน้าขึ้นและตะคอกกลับใส่อย่างไม่แยแส มาร์ชเผลอลุกขึ้นจะตะครุบเอิงเอยแต่ก็ชะงักตัวเองไว้ได้ เอิงเอยก็ยังคงยืนนิ่งตรอมใจให้โดนฆ่าไม่ไปไหน แต่คนอื่นที่เหลือที่ได้ยินเสียงปริศนาต่างก็มองไปยังต้นตอของเสียงกันหมด

“เสียงใครอ่ะ” อิงอิง

“เสียงไอมาร์ช” โซ่

“ห้ะ!?” อิงอิง

“ชิบหายแล้ว...” โซ่

เหมือนโซ่จะรู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น...

มาร์ชร้องโอดครวญด้วยความทรมานจนเอิงเอยทนดูไม่ได้ เมื่อกี้เอิงเอยเกือบโดนฆ่าตายแล้วด้วยซ้ำ... คนตัวเล็กสงสารมาร์ชมากกว่าที่ต้องมาทนอะไรแบบนี้ ถ้ามาร์ชฆ่าเอิงเอยตอนนี้ก็จบ ยังไงมันก็เป็นแค่เกมอยู่แล้ว มันตายจริงซะเมื่อไหร่กัน

“เมื่อกี้เหมือนเดินผ่านเซมมา” มาร์ช

“...” เอิงเอย

“ไปอยู่กับเซมซะ ตอนนี้เลย” มาร์ช

“แล้วมาร์ชจะไปไหนฮึก...ฮือออ” เอิงเอย

“กูจะหนีไปจากมึงด้วย มึงเดินย้อนกลับไปทางเดิมนะ เดี๋ยวก็เจอเซมแล้ว” มาร์ช

หลังจากที่คนตัวสูงกว่าให้คำตอบ เอิงเอยก้าวขาถอยไปข้างหลังและวิ่งกลับไปทางเดิมอย่างไม่คิดชีวิต

มาร์ชมองร่างอันคุ้นเคยวิ่งหายไปกับความมืดก่อนที่ตัวเองจะตามหาเบสท์ เป้าหมายของมาร์ชที่จะฆ่า

“เบสท์ กูขอโทษ” มาร์ช

มาร์ชพูดกับตัวเองไว้ก่อนถึงแม้ว่าจะยังไม่เจอเจ้าของชื่อก็ตาม

เมื่อกี้กูเกือบฆ่าเอยไปแล้ว

แย่ที่สุดเลยไอมาร์ช

มึงเกือบผิดสัญญากับอิงแล้วนะ

ยกโทษให้กูด้วยนะเบสท์

ทางด้านของเอิงเอยที่วิ่งอย่างทุลักทุเลตามเส้นทางมืดๆ ก็เจอเข้ากับเงาของใครบางคนกำลังยืนหันหลังอยู่ แต่เอิงเอยไม่รู้เลยว่าเงาของคนคนนั้นเป็นใคร... เอิงเอยจึงหยุดชะงักและปาดน้ำตาก่อนจะเพ่งมองอย่างตั้งใจ

“นั่นพอร์ชหรือเซมวะ” เอิงเอย

เอิงเอยชั่งใจก่อนที่เงานั้นจะหันกลับมา คนตัวเล็กตกใจจนตาโต เขาโป๊ะแล้วที่ทำให้เจ้าของร่างนั้นเห็น เสียงเท้าของคนตรงหน้ามันเริ่มใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็ว เอิงเอยไม่สามารถเดินหนีไปไหนได้เพราะตอนนี้ขาแข็งไปแล้ว เอิงเอยได้แต่ภาวนาว่าขอให้คนตรงหน้าคือเซม

“เอย!?” เซม

“เซมเหรอ ไอเหี้ยเอ๊ยนึกว่าพอร์ช” เอิงเอย

และแล้วพระเจ้าก็ยังใจดีกับเขาอยู่

“กูกำลังหามึงพอดีเลย แล้ว...ร้องไห้ทำไม” เซม

“ค...ใครร้อง ไม่มี” เอิงเอย

“แล้วมาร์ชล่ะ มาร์ชไปไหน?” เซม

มันเป็นคำถามที่ถึงกับจุก เอิงเอยไม่อยากบอกให้เซมรู้เลยว่าเมื่อกี้ตัวเองก็เพิ่งจะวิ่งหนีมาร์ชมา

“พลัดหลงกันอ่ะ กูอยู่ด้วยนะ” เอิงเอย

“เออๆ...” เซม

เอิงเอยตอบกลับไปแบบปัดๆ เขาไม่อยากบอกความจริงเพราะคิดว่าเซมคงจะยังไม่รู้ ปล่อยให้มาร์ชจัดการตัวเองไปคนเดียวนั่นแหละดีแล้ว...

.

.

.

March Talk

ผมทรมาน ผมอยากฆ่า ผมหิวกระหาย...

เบสท์...มึงอยู่ไหน มาให้กูขย้ำที

ผมกวาดสายตามองในความมืดอย่างชำนาญ ความสามารถพิเศษของหมาป่าเดียวดายมันน่ากลัวกว่าตัวอื่นๆ มันมองอะไรในตอนกลางคืนชัดไปหมดเลย อันนี้ผมรู้ดี

ผมรู้ว่าผมต้องแอบตรงไหน ผมต้องทำยังไงให้ฮันเตอร์หรือคนอื่นๆหาไม่เจอ

ค่ำคืนนี้ผมไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว ผมไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เมื่อกี้ผมเกือบพลั้งมือฆ่าคนที่ผมรักไปแล้วด้วยซ้ำ ผมนี่มันแย่จริงๆ...

ผมเดินตามทางแคบๆมาเรื่อยๆเพื่อหาเป้าหมายที่ผมจะกำจัด ผมไม่ได้อยากฆ่าเพื่อนของผมเลยด้วยซ้ำ ยอมรับว่าผมมันป๊อด ใจกากปากเก่ง แต่ด้วยความที่ยังไงผมก็เป็นหมาป่าเหมือนกับพวกพอร์ช ผมก็ต้องทำตามบทบาทที่ผมได้รับ

ผมไม่ได้อยากหักหลังฝั่งตัวเอง แต่ผมต้องชนะ ผมต้องรอด และผมจะต้องให้เอยฆ่าผมในตอนจบเกมให้ได้

ผมใช้เวลาเดินหาไอเบสท์นานกว่าหนึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ก็ยังหาไม่เจอซักที ผมเจอแต่เซมที่เป็นเป้าหมายของพวกพอร์ช ตอนนี้ผมเริ่มจะหงุดหงิดละ หงุดหงิดขนาดที่ว่าถ้าใครไม่ใช่เบสท์เดินผ่าน ผมจะเข้าไปฆ่าทันที

เหตุผลที่ผมไม่อยากฆ่าเซมเพราะเซมยังมีประโยชน์อยู่สำหรับพวกไอโซ่มัน และฮันเตอร์... ไม่สิ ดูเหมือนว่าคืนนี้เดฟจะยังไม่ทำงานสินะ...

ในระหว่างที่ผมกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ผมก็หยุดชะงักและมองมันอีกทีเพื่อความแน่ใจ มันคือเงาที่ผมคุ้นเคยเป็นพิเศษ

นั่นไง กูเจอมึงแล้ว

ผมเจอร่างสูงโปร่งกำลังเดินอย่างหวาดระแวงอยู่ทางเลี้ยวด้านซ้ายของผม ผมแสยะยิ้มออกมาอย่าชั่วร้ายก่อนจะย่องตามเบสท์ไป

และดูเหมือนว่ามันจะยังไม่รู้ตัวด้วย

เดินเกมโง่ๆแบบนี้ตายง่ายมากเลยนะ :)

ตอนนี้ผมไม่รออะไรแล้ว ผมสาวเท้าเร็วกว่าเดิม จากที่เดินอยู่กลายเป็นวิ่ง ผมพุ่งเข้าไปหาเบสท์จากทางด้านหลัง คืนนี้เป็นคืนแรกที่ผมออกล่า ผมขอเปิดด้วยการฆ่าเพื่อนตัวเองก่อนแล้วกัน!

“เบสท์!!” มาร์ช

ฉับ!!

.

.

.